(Κείμενο που προλόγισε την παράσταση των μαθητών της Στ’ Τάξης για τον εορτασμό της 25^ης Μαρτίου )

 << Αγαπητοί γονείς, αγαπητά παιδιά … Καλή σας μέρα.

Συνηθίζουμε στις εθνικές επετείους να χρησιμοποιούμε το ρήμα ‘’θυμάμαι’’. Το αναφέρουμε συχνά, ίσως παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται ,  για να πείσουμε τους άλλους και τους εαυτούς μας ότι θυμόμαστε ή τουλάχιστον για να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε όσα κάποτε μας δίδαξαν ή όσα εμείς διδάξαμε. Γεγονότα της Ιστορίας μας.

Το ρήμα ‘’ θυμάμαι’’ είναι ρήμα μνήμης. Σαν να λέμε νοσταλγώ, φέρνω στο νου μου κάτι ή ονειρεύομαι. Η  μνήμη όμως δεν είναι πάντα αξιόπιστη, παίζει πολλές φορές περίεργα παιχνίδια. Συνηθίζουμε είτε να μεγαλοποιούμε , είτε να υποτιμούμε τα γεγονότα, όπως κάνουμε με ιστορίες που μεταδίδονται από στόμα σε στόμα και όταν φτάσουν στο δικό μας πρέπει να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε λεπτομέρειες. Να τις κάνουμε δικές μας. Σπάνια στεκόμαστε νηφάλιοι μπροστά στις ιστορίες.

Φέτος λοιπόν , που η ιστορία του τόπου μας δείχνει να χρειάζεται επαναπροσδιορισμό κι επανεξέταση , επιλέξαμε συνειδητά να αντικαταστήσουμε το ρήμα ‘’θυμάμαι’’ με το ρήμα ‘’αναρωτιέμαι’’. Να αναρωτηθούμε δηλαδή για την ιστορία.  Και να εκφράσουμε αυτή μας την πρωτοβουλία.

Τα παιδιά μας , τα παιδιά σας , αναρωτιούνται. Ενημερώνονται, παρακολουθούν μια κοινωνία σε κρίση οικονομική, πολιτική, θεσμική, ιστορική και μεταφέρουν τις απορίες τους στην τάξη περισσότερο από ποτέ.  Μέσα σε αυτά που μας ρωτούν υπάρχουν και λέξεις άγνωστες μέχρι πρότινος γι’ αυτά.  <<Τι είναι μνημόνιο κύριε; Γιατί παίρνουμε δάνεια ; Γιατί χρωστάμε ; Τι να σπουδάσουμε αφού οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται ; >> Όλα αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται στην καθημερινότητά μας, τουλάχιστον στων δασκάλων των μεγάλων τάξεων. Πώς να αρνηθούμε να συζητήσουμε με τα παιδιά ;

Συγκεντρώσαμε λοιπόν τις σκέψεις, τις απορίες και τα ενδεχόμενα μέλλοντα που θα ήθελαν να ζήσουν τα παιδιά μας , τα παιδιά που περισσότερο από ποτέ επιλέγουν να αμφισβητήσουν την Ιστορία και τους δώσαμε λόγο να ακουστούν. Όχι γιατί θέλουμε να αποβάλλουμε την Ιστορία από τη ζωή μας αλλά γιατί χρειάζεται να καλύψουμε την απόσταση μεταξύ Ιστορίας και Απορίας.

Ίσως λέμε πολλά, ίσως πάλι λέμε λίγα. Δε θα δείτε τόσο το Τότε στη σημερινή παράσταση που φτιάξαμε , όσο το Τώρα. Το πώς μια μεγάλη μερίδα των παιδιών του Τώρα βλέπουν το Τότε, πόσο η Ιστορία που αναπαράγουμε γεμάτη στερεότυπα, αναχρονιστικές μεθόδους παπαγαλίας και συμπεριφορές ακαταλαβίστικες συγκινεί τα παιδιά του Σήμερα. Γιατί χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση η Ιστορία και δεν είναι κανείς μας ικανός με επιχειρήματα να το αρνηθεί.

Ακούστε λοιπόν τα παιδιά, ακούστε το σήμερα που πολλοί από εμάς αρνούμαστε ή καθυστερήσαμε να δούμε. Το 1821 βρίσκεται πίσω από κάθε τους λέξη. Όχι φανερά, όχι τόσο ξεκάθαρα. Αλλά σαν θέληση για ελευθερία . Και η ελευθερία εμπεριέχει και την ελευθερία να αναρωτιόμαστε.

Με ένα μεγάλο ευχαριστώ προς τα παιδιά που δούλεψαν σκληρά για τη σημερινή μέρα και ένα για την παρουσία σας σήμερα εδώ , ήρθε η ώρα να ακούσουμε τις  φωνές των παιδιών. >>