Στην πρώτη διερευνητική φάση από το 1994-1995, έγιναν πολλές συζητήσεις για τα παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες με τους δασκάλους τους, αλλά και με τους αρμόδιους επιστήμονες. Τολμήσαμε να ζητήσουμε και να πραγματοποιήσουμε συνάντηση με τους μαθητές του ειδικού πλαισίου του «Ερμή».Αυτή η πρώτη επαφή ήταν και η καθοριστική για τη συνέχιση της δραστηριότητας.
Οι μαθητές έγιναν για λίγο οι «δάσκαλοι» των νέων φίλων. Τους έμαθαν τις τέσσερις εποχές, τους τέσσερις πρώτους αριθμούς και τα σχήματα ορθογώνιο, τρίγωνο, τετράγωνο και κύκλο. Τα εποπτικά μέσα της διδασκαλίας κατασκευάστηκαν από τα ίδια τα παιδιά. Το άγχος ήταν πολύ μεγάλο, αλλά η προσέγγιση επιτυχής.
Οι μικρότεροι της παρέας έπαιξαν με τα μουσικά όργανα, τραγούδησαν και ζωγράφισαν. Η ημέρα έκλεισε με τα εδέσματα που προσέφεραν οι γονείς των συμμετεχόντων παιδιών.
Το πρώτο βήμα έγινε.
Η προσπάθεια αυτή έφερε θεμελιώδεις αλλαγές στα παιδιά που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, οι οποίες επηρέασαν τις ενδοπροσωπικές σχέσεις μαθητών , εκπαιδευτικών, γονέων αλλά και το ήθος και τη φιλοσοφία των μαθητών του σχολείου.
Στη δεύτερη φάση, που διήρκησε από το1995-2000, πραγματοποιήθηκε εκτενής ενημέρωση των γονέων όλου του σχολείου σε ημερίδα, που έγινε στο σχολικό μας χώρο με ομιλητές τους εξαίρετους επιστήμονες και ειδικούς, όπως η κυρία Σουμάκη Τζένη παιδοψυχίατρος,η κυρία Γεωργακοπούλου Βασιλιάννα ψυχολόγος, ο κύριος Τζουβελέκης Π. εργοθεραπευτής του Δήμου Κερατσινίου, ο κύριος Δήμος Κων/νος. δάσκαλος της Ειδικής Αγωγής του σχολείου μας.
Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης οι μαθητές μας συνέχισαν να παίζουν πολύ σοβαρά το ρόλο του ειδικού παιδαγωγού. Με πολύ φαντασία και μεράκι και με τη βοήθεια των δασκάλων τους ετοίμασαν πρωτότυπο και ενδιαφέρον εποπτικό υλικό.
Δραματοποίησαν με επιτυχία τις εποχές, για να κατανοήσουν οι φιλοξενούμενοί μας
τις διαφορές και τα χαρακτηριστικά κάθε εποχής του χρόνου.
Στην τρίτη φάση από το 1998-2002 έγινε ένα μικτό πρόγραμμα και εκπαίδευσης των μαθητών του ειδικού πλαισίου, αλλά και ευαισθητοποίηση της σχολικής κοινότητας μέσω της προσομοίωσης.
Προσπαθήσαμε μέσα από μια σειρά δραστηριοτήτων «προσομοίωσης» ,στις οποίες έπρεπε να ανταποκριθούν οι μαθητές μας με διαφορετικούς τρόπους ,δυσχεραίνοντας τη συνήθη διαδικασία, να τους βάλουμε στο «πετσί» του παιδιού με ειδικές ανάγκες.
Θελήσαμε να διαπιστώσουν οι μαθητές πόσο δύσκολες γίνονται κάποιες απλές δουλειές για μερικούς ανθρώπους. Θελήσαμε να προσομοιώσουμε τους μαθητές μας με άτομα που δεν έχουν την ικανότητα του ελέγχου των κινήσεων τους.. Αρχικά πραγματοποιήθηκε γραφή με το μη κυρίαρχο χέρι ,με διαφορετικό τρόπο σύλληψης κ.λ.π.
Ζητήσαμε απ’ αυτά να περάσουν από το κεφάλι της βελόνας μία κλωστή. Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν με άνεση και πέτυχαν το ζητούμενο με σχετική ευκολία.
Κατόπιν φόρεσαν χοντρά γάντια και ήταν υποχρεωμένα να επαναλάβουν την ίδια διαδικασία. Αυτή τη φορά τα πράγματα άλλαξαν. Η κίνηση αυτή που είχε γίνει τόσο απλά προηγουμένως έφερε σε δύσκολη θέση τα παιδιά. Οι κινήσεις τους τώρα δεν ήταν σταθερές και ακριβείς και η αδυναμία επίτευξης του στόχου τούς προκαλούσε νευρικότητα και θυμό. Οι δυσκολία που αντιμετώπιζαν στο να συντονίσουν τις κινήσεις τους ήταν φανερή στην έκφραση του προσώπου τους. Να λοιπόν μπροστά μας τα άτομα με κινητικές δυσλειτουργίες.
Μία μοναδική εμπειρία ήταν και η αλλαγή του ποντικιού του ηλεκτρονικού υπολογιστή, ώστε να εξυπηρετεί αριστερόχειρες και μόνο.
Κλείσαμε τα αυτιά των παιδιών με βαμβάκι για να πετύχουμε άτομα με ακουστικά προβλήματα, μειώνοντας έτσι την αντίδραση των παιδιών στα ηχητικά ερεθίσματα. Τους ζητήθηκε να γράψουν καθ’ υπαγόρευση την ορθογραφία τους. Η υπαγόρευση του κειμένου της ορθογραφίας έγινε με το συνηθισμένο, καθημερινό τρόπο. Δεν αλλάξαμε τίποτα από την καθημερινή διαδικασία .Το μόνο που άλλαξε ήταν η συμπεριφορά των παιδιών. Η σιωπή που βασίλευε στην τάξη ήταν υποδειγματική. Ασυναίσθητα τα παιδιά για να αντισταθμίσουν το «πρόβλημα» στην ακοή τους αντέδρασαν μ’ αυτόν τον τρόπο της απόλυτης ησυχίας.
Κατασκευάστηκαν, με τη βοήθεια των μαθητών , χάρτινα γυαλιά με δίχρωμους ζελατινένιους φακούς από χαρτί κανσόν και ζελατίνα κόκκινη και κίτρινη. Στη θέση του ενός φακού βάλαμε κόκκινη ζελατίνα και στη θέση του άλλου κίτρινη.
Δημιουργήσαμε κατ’ αυτόν τον τρόπο άτομα με προβλήματα όρασης. Κατόπιν έπρεπε να γράψουν την ορθογραφία τους φορώντας τα γυαλιά. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό των παιδιών για αυτή την καινούρια δράση και ενώ το μάθημα είχε ξεκινήσει, παρατηρήσαμε σοβαρές αλλαγές στη συμπεριφορά των παιδιών. Αυτή τη φορά στην τάξη επικρατούσε ανησυχία. Οι μαθητές δυσκολεύονταν να γράψουν όσα άκουγαν. Η μειωμένη όραση δυσκόλευε τα παιδιά να προσηλωθούν στη δουλειά, που είχαν να κάνουν. Όλοι ήθελαν να βγάλουν τα γυαλιά, όλοι παραπονιόνταν ότι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τη ροή της υπαγόρευσης, παρόλο που ο ρυθμός της ήταν ο καθημερινός. Ακόμα και οι καλοί μαθητές «έμεναν πίσω» και χρειάζονταν να επαναλάβουμε αρκετές φορές την κάθε πρόταση για να μπορέσουν να τη γράψουν.
Κατά τον έλεγχο της ορθογραφίας διαπιστώσαμε ότι οι μισοί μαθητές είχαν παραλείψει κάποια λέξη ή γράμματα από το κείμενο τους και γενικά η εικόνα τους δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματική και καθημερινή.
Στο τέλος κάθε δραστηριότητας ακολουθούσε συζήτηση και καταγράφονταν τα συναισθήματα και οι σκέψεις των μαθητών. Σας μεταφέρουμε ακριβώς τις σκέψεις των μαθητών ανά ομάδα.
Λεπτή κινητικότητα και γραφή με το μη κυρίαρχο χέρι.
Στην αίθουσα επικρατεί μια σοβαρότητα, μια έκφραση εντατικής προσπάθειας, ένα αινιγματικό χαμόγελο και μια δυσφορία. Κοιτούν το τετράδιο έκπληκτοι και λένε «θα τρομάξετε μόλις δείτε τα γραπτά μας».
Μετά την εντολή γράψτε και πάλι με το χέρι που προτιμάτε, μια πρόταση ακούστηκε σχεδόν από όλα τα στόματα «Αχ! …επιτέλους»
«Δεν μπορούσα να γράψω, έτρεμα.», «Μεγάλη δυσκολία», «Τι γράμματα Θεέ μου»,
« Ένιωθα τόσο άβολα, το αποτέλεσμα ήταν σα να γράφω πάνω σε πέτρα και όχι στο τετράδιό μου», «Ένιωσα σα μικρό παιδάκι που δεν μπορεί να πιάσει μολύβι και στενοχωρήθηκα», «Κάτι μου τράβαγε το χέρι, κάτι με πίεζε», «Με κούρασε και πονούσα», «Χρειαζόμουν χρόνο, αργούσα», «Έγραφα τα γράμματα με την αντίθετη φορά», «Το χέρι μου έχασε την ισορροπία του», «Δεν μπορούσα να πιάσω σωστά το μολύβι».
« Προσπαθώ τόση ώρα και δεν τα καταφέρνω, μια μου φεύγει το βελόνι, μια χάνω την κλωστή». «Περνάω την κλωστή και αυτή φεύγει», «Νιώθω τόσο άσχημα, γλιστράει το βελόνι, μου φεύγει η κλωστή», «Τι να σας πω, υποφέρω, ζητάω τη βοήθειά σας», «Πολύ δύσκολο να ζήσεις έτσι, πρέπει συνεχώς να προσπαθείς, να προσπαθείς, να προσπαθείς».
Με προβλήματα ακοής
Και ξαφνικά έπεσε σιωπή, απόλυτη ησυχία.
Μάτια έκπληκτα. Αμήχανα χαμόγελα. Κεφάλια ξύνονται. Η σιωπή διογκώνεται καθώς προχωρά η υπαγόρευση της ορθογραφίας. Με κοιτάζουν κατάματα, διερευνούν, αναρωτιούνται. «Άκρα του τάφου σιωπή …»
Ένα μηχανάκι περνά έξω από την τάξη, δεν ακούνε τίποτε, χάνουν τις λέξεις της ορθογραφίας. Ένα κύμα ανησυχίας ανασαλεύει την τάξη, αλλά και πάλι δεν ακούγεται ούτε λέξη. Παράξενη ησυχία, είμαστε η πιο ήρεμη τάξη. Τα χέρια συνεχώς πηγαίνουν προς τα αυτιά τους. Κάνουν γκριμάτσες δυσαρέσκειας, αλλά και πάλι η σιωπή κυριαρχεί. Κάποιος προσπαθεί να δει από το διπλανό του.
Και τώρα βγάλτε τα βαμβάκια από τα αυτάκια σας .
Αχ, Αχ , πολλά αχ, βγαίνουν στον αέρα. «Δεν ένιωθα καλά», «Δεν άκουγα καλά», «Δεν μπορούσα σ’ αυτή την κατάσταση», «Πονούσα», «Μ’ έτρωγαν τα αυτιά μου», «Ένιωσα περιορισμένος, γιατί για να ακούσω έπρεπε να κάνω απόλυτη ησυχία», «Ένιωσα άβολα, άσχημα», «Πάλι καλά που δεν έχω τέτοιο πρόβλημα», «Μα δεν άκουγα ούτε τη φωνή μου», « Είναι τόσο ενοχλητικό», «Τώρα καταλαβαίνω ,είμαι τόσο λυπημένος», «Για φανταστείτε και τους ανθρώπους, που έχουν μόνιμο πρόβλημα ακοής».
Με προβλήματα όρασης
Φόρεσαν τα γυαλιά και άρχισαν τα αστειάκια « Ωραία για το καλοκαίρι»…
και αμέσως μετά « Ωχ , γιατί το είπα αυτό;», «Ζαλίζομαι», «Τα βλέπω διπλά, τα βλέπω πολύχρωμα», «Τι τραβάνε οι άνθρωποι», «Δακρύζουν τα μάτια μου, κλείνουν», «Πιέζομαι, τσούζουν τα ματάκια μου», «Ενοχλητικά αυτά τα γυαλιά», «Ενώ έγραφα σκυμμένος τα συνήθιζα ,όταν όμως σήκωσα το κεφάλι μου, μου ήρθε ο κόσμος τα πάνω κάτω», «Με πονούσαν τα νεύρα δεξιά και αριστερά στο κεφάλι», «Στην αρχή το πέρασα για αστείο, αλλά δεν ήταν τελικά», «Μου ερχόταν να κάνω γκριμάτσες και να κουνάω το κεφάλι μου», «Πολύ σκληρό», «Ευτυχώς που έχουμε τα μάτια μας», «Άραγε το εκμεταλλευόμαστε αυτό το καλό;».
Στις 3 του Δεκέμβρη συναντήθηκαν με τους μαθητές του ειδικού πλαισίου πραγματοποίησαν τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, έπαιξαν, συνέφαγαν, διασκέδασαν. Πολύτιμος βοηθός και πάλι οι γονείς των μαθητών μας.
Σε συνάντηση που είχαν οι δάσκαλοι, οι γονείς και οι εκπαιδευτές συζητήθηκαν τα
αποτελέσματα. Αναφέρθηκε αλλαγή στα συναισθήματα και στη στάση μεγάλου μέρους των μαθητών προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Αναπτύχθηκε καλύτερη σχέση με εκείνους τους μαθητές που αντιμετώπιζαν μαθησιακές δυσκολίες και αποδέχτηκαν σε μεγαλύτερο βαθμό αυτούς που ανήκαν σε μειονοτικές ομάδες.
Ορισμένοι γονείς ανέφεραν συμφιλίωση των παιδιών τους με δικές τους δυσκολίες, όπως προβλήματα παχυσαρκίας, όρασης κ.ά.
Το έτος 2002 ήταν εξαιρετικά δημιουργικό για μας και το πρόγραμμα. Ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Το ειδικό σχολείο ΑΡΓΩ ανταποκρίθηκε αμέσως στο κάλεσμά μας για συνεργασία και οι μόνιμοι πια συνεργάτες και υποστηρικτές από το Δήμο Κερατσινίου ο εργοθεραπευτής κύριος Τζουβελέκης Παναγιώτης. και ο φυσιοθεραπευτής κύριος Ανδρέας Γεωργιάδης βρισκόταν δίπλα μας βοηθώντας, εξηγώντας και συνοδεύοντάς μας, όπου χρειαζόταν.
Το πρώτο βήμα του προγράμματος αφορούσε στην ευαισθητοποίηση των μαθητών μας σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν παιδιά κινητικώς ανάπηρα.
Σ’ αυτό μας βοήθησαν οι προαναφερθέντες συνεργάτες που επισκέφθηκαν το σχολείο μας αρκετές φορές και συζήτησαν με τα παιδιά για τις δυσκολίες που συναντά κάποιος συνάνθρωπός μας με κινητικά προβλήματα.
Ο στόχος της ευαισθητοποίησης των παιδιών, αλλά και των γονέων σ’ ένα θέμα που αφορά όλους μας, είχε βρει το δρόμο του. Ας μην ξεχνάμε, ότι κάποιοι άνθρωποι δε γεννήθηκαν με προβλήματα, τους παρουσιάστηκαν αναπάντεχα σε μια «κακιά» στιγμή της ζωής τους. Ποιος από μας θέλει να μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο μετά από τροχαίο ατύχημα; Ποια μάνα θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί με προβλήματα;
Πιστεύαμε λοιπόν ότι η στάση των παιδιών και των γονέων στη συνέχιση αυτής της πρωτοβουλίας θα ήταν θετική. Γνωρίζαμε ότι στα παιδιά η ευαισθητοποίηση θα ήταν άμεση και επιτυχής ,αυτό μας είχε διδάξει η προηγούμενη εμπειρία μας.. Αυτό που δε γνωρίζαμε ήταν το τι θα ανακαλύπταμε μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία και πόσο θα επηρέαζε και εμάς τους ίδιους.
Είναι πραγματικά τόσο πολλά αυτά που δυσκολεύουν τη ζωή μερικών συνανθρώπων μας, που δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε, παρά μόνον όταν τα ζήσουμε από κοντά ή μας τα αποκαλύψει αυτός, που αντιμετωπίζει το πρόβλημα.
Η επιτυχία που είχε το πρόγραμμα από την πρώτη χρονιά, ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν τα παιδιά, αλλά και η πεποίθησή μας ότι μπορούμε να βοηθήσουμε ώστε να βελτιωθούν κάποια πράγματα, μας οδήγησε στο να δουλέψουμε και αυτό το χρόνο το πρόγραμμα ευαισθητοποίησης και προσομοίωσης. Κάθε χρόνο περισσότερα παιδιά και περισσότεροι γονείς συμμετέχουν, αντιλαμβάνονται, νιώθουν τι σημαίνει να έχεις ιδιαιτερότητες.
Γι’ αυτό φέτος στην τέταρτη φάση προσθέσαμε στη διαδικασία και μια έρευνα σχετική με την προσπελασιμότητα των χώρων της συνοικίας μας και των υπηρεσιών του Δήμου σε άτομα με κινητικώς ανάπηρα, τα οποία αναγκαστικά κινούνται και εξυπηρετούνται καθισμένοι στο αναπηρικό αμαξίδιο .
Στόχος μας ήταν να διαπιστώσουμε και να αξιολογήσουμε τις δυσκολίες που συναντούν οι κινητικά ανάπηροι στη συνοικία μας. Χωρίσαμε τα παιδιά σε ομάδες και επιλέξαμε τους χώρους, τους οποίους θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε στην έρευνα μας. Αυτοί ήταν δημόσιοι χώροι, δρόμοι και καταστήματα που καθημερινά δέχονται δεκάδες συμπολιτών μας. Συγκεκριμένα οι τομείς που ερευνήσαμε αφορούσαν στην καθημερινή μετακίνηση στο δρόμο, την πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες, στα μαγαζιά της περιοχής μας, στην εκκλησία, στα σχολεία και σε χώρους αναψυχής.
Τα στοιχεία που επιλέξαμε να καταγράψουμε ήταν:
1.Αν υπάρχουν σκαλοπάτια και πόσα.
2. Αν υπάρχει επικλινές επίπεδο και χειραγωγοί.
3.Αν υπάρχουν ανελκυστήρες κατάλληλοι για την εξυπηρέτηση των κινητικώς ανάπηρων ατόμων.
Τα στοιχεία συλλέχθηκαν με επιτόπια παρατήρηση και στη συνέχεια τα καταγράψαμε σε πίνακες. Χωρίσαμε τους χώρους που είχαμε επιλέξει να επισκεφτούμε. Κάθε ομάδα είχε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, ώστε να μπορεί να βλέπει στην πράξη τα προβλήματα που εμφανίζονται συνεχώς στους συμπολίτες μας με κινητικές αναπηρίες.
Οι πολύ σημαντικές διαπιστώσεις και τα αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποίησαν οι μαθητές του ΣΤ1, Ε2 και του τμήματος Ένταξης του 13ου Δημ. Σχολείου με υπεύθυνους τους δασκάλους κυρίους -κυρίους Βυζανιάρη Σίμο, Λουκάκη Ειρήνη, Μαρουλάκη Γιάννη και Χατζηκώστα Κλεοπάτρα βρίσκονται αποτυπωμένες στον παρακάτω πίνακα.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Οι μαθητές μας κινούνταν καθισμένοι σε αναπηρικό αμαξίδιο, το οποίο χειρίζονταν οι ίδιοι ή τους βοηθούσαν σε δύσκολα σημεία οι συμμαθητές τους. Έπαιξαν ομολογουμένως πολύ καλά το ρόλο τους.
Όλοι δέχονταν το «ανάπηρο παιδάκι» με μεγάλη συμπάθεια και μας προσέφεραν κάθε είδους βοήθεια. Εξαιρετικά χρήσιμος αποδείχτηκε ο οδηγός του αυτοκινήτου του Δήμου, κ. Παπαδάκης Μιχάλης που μεταφέρει άτομα μεγάλης ηλικίας σε διάφορες υπηρεσίες ,ο οποίος μας έμαθε πολλά μυστικά για την πιο εύκολη και ασφαλή μετακίνηση με αναπηρικό αμαξίδιο.
Σε ολόκληρη τη συνοικία μας κανένας δρόμος δεν έχει ράμπες. Και αν κάπου υπήρχε, αυτό είχε γίνει για προσωπική εξυπηρέτηση του ιδιοκτήτη του οικήματος, για να περνάει χωρίς ταλαιπωρία το δίτροχό του ή το τετράτροχό του στην αυλή του σπιτιού του.
Τα παιδιά συνάντησαν δυσκολίες στα στενά πεζοδρόμια, διότι δε χωρούσε το αμαξίδιο και έπρεπε να κατεβαίνουν στο οδόστρωμα, με κίνδυνο ατυχήματος από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Τα τουβλάκια γύρω από τα φυτεμένα δέντρα εμπόδιζαν τη διέλευση. Αλήθεια τι εξυπηρετεί αυτή η κατασκευή, αφού εμποδίζει μέχρι και το νερό της βροχής να κυλήσει στις διψασμένες ρίζες ;Εμείς έχουμε να προτείνουμε τρόπους, που και τα δέντρα θα ωφεληθούν και όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι θα περπατούν στα πεζοδρόμια με ασφάλεια.
Επίσης οι λακκούβες, τα σαμαράκια, τα μπάζα των οικοδομών πεταμένα όπου λάχει, τα χαλασμένα κράσπεδα, τα παρκαρισμένα μηχανάκια και αυτοκίνητα πάνω στο πεζοδρόμιο και η κατάληψή τους από τα τραπεζάκια των εστιατορίων έκαναν τη μετακίνηση Γολγοθά. Οι κολώνες της ΔΕΗ είναι τοποθετημένες ατάκτως, φαίνεται ότι πριν πολλά-πολλά χρόνια, δεν πέρασε από το μυαλό κανενός ότι οι ράμπες θα γίνουν απαραίτητες στον αιώνα της ταχύτητας και της τεχνολογίας.
Κάθε σπίτι έχει μπροστά στην είσοδό του όσα σκαλάκια θέλει είτε είναι απαραίτητα είτε όχι. Τοποθετούνται γλάστρες και διάφορα αντικείμενα (καρέκλες, τενεκέδες κ.ά.) για να αποτρέπεται το παρκάρισμα ξένων αυτοκινήτων και αυτό γίνεται, όχι μόνο πάνω στο πεζοδρόμιο, αλλά και στο οδόστρωμα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν και οι υγιείς άνθρωποι και να χειροτερεύει η κατάσταση για τα άτομα με κινητικά προβλήματα.
Από τα νεόκτιστα κτίρια το 5ο Γυμνάσιο Κερατσινίου είναι σε καλύτερη κατάσταση, υπάρχει ανελκυστήρας, ο οποίος όμως είναι τόσο φαρδύς ώστε να χωράει ίσα ίσα το αμαξίδιο. Οι τουαλέτες δεν έχουν χειραγωγούς και λεκάνη κατάλληλη για ανάπηρα άτομα, μία τουλάχιστον τουαλέτα θα έπρεπε να εξυπηρετεί και τα παιδιά με ιδιαιτερότητες. Το κυλικείο είχε τόσο ψηλά τον πάγκο του, που το καθισμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο παιδί δεν έβλεπε τα προϊόντα ούτε μπορούσε να πληρώσει. Οι βρύσες της αυλής είναι έτσι φτιαγμένες από τον κατασκευαστή, ώστε το συγκεκριμένο παιδάκι ή θα διψάει ή θα στηρίζεται στη βοήθεια των άλλων.
Όμως το κλίμα στο Γυμνάσιο είναι φιλικό προς τα άτομα με αναπηρίες.
Όταν επισκεφθήκαμε το δημαρχείο το αμαξίδιο περνούσε μετά βίας από την είσοδο λόγου του πλάτους της. Οι μαθητές σήκωσαν σχεδόν στα χέρια το ανάπηρο παιδάκι με το αμαξίδιο για να ανέβουν τα τέσσερα σκαλιά της εισόδου.
Πήγαμε στο Δημοτολόγιο για να μας εκδώσουν ένα πιστοποιητικό γεννήσεως, οι υπάλληλοι ήταν ευγενικοί και εξυπηρετικότατοι, αλλά ο καθισμένος στο αμαξίδιο δεν έφθανε στον γκισέ να πάρει την αίτηση που όφειλε να συμπληρώσει. Μάλλον έχει σχεδιαστεί μόνο για όρθιους. Πάντως τα κινητικώς ανάπηρα άτομα προηγούνται στις συναλλαγές, κάτι είναι κι αυτό.
«Κυρία, νιώθω τόσο άσχημα που όλοι είναι ψηλοί κι εγώ κοντός». « Στ’ αλήθεια πολύ μειονεκτική θέση»
Όταν χρειάστηκε να ανεβούμε τη σκάλα για να πάμε σε όροφο να συναντηθούμε με τον αντιδήμαρχο φάνηκαν οι δυσκολίες στην πραγματική τους διάσταση. Κατά πρώτον δεν υπήρχε ανελκυστήρας, δεύτερον μόνος του ένας κινητικώς ανάπηρος είναι αδύνατον να κάνει το παραμικρό ,πώς θα ανεβεί τόσα σκαλιά; Εμείς δοκιμάσαμε στηριζόμενοι στην παροιμία «Βόηθα με να σε βοηθώ να ανεβούμε στον …αντιδήμαρχο».
Αξίζει να διαβάσετε τα συναισθήματα των παιδιών, που έπαιξαν το ρόλο. «Ένιωθα ένα φόβο, δεν ήθελα να πέσω», «Νόμισα ότι θα φύγω στο κενό», «Είχα εμπιστοσύνη στα χέρια που με κρατούσαν»
Μας υποδέχτηκαν με χαμόγελα οι κύριοι Αγγελάκης και Τσαγκλιώτης και ανέλαβαν το δύσκολο έργο να λύσουν τις απορίες των μαθητών, όσον αφορά το θέμα της προσπελασιμότητας, όχι μόνο στο κτίριο του δημαρχείου, αλλά σε ολόκληρο το Κερατσίνι. Μας εξήγησαν ότι η πυκνή και άναρχη δόμηση του Δήμου, αλλά και η μορφολογία του εδάφους με τις πολλές κλίσεις καθιστούν προβληματική τη διαμόρφωση των πεζοδρομίων. Όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν έχουν διαμορφωθεί κεκλιμένα επίπεδα-ράμπες. Μας είπαν, ότι τελικά όλα εξαρτώνται από τα χρήματα. Γίνονται αρκετές αναπλάσεις, τις οποίες χρηματοδοτεί το πρόγραμμα URBAN.
Εξήγησαν στα παιδιά ότι το δημαρχείο ανακαινίζεται, θα κοστίσει 700 εκατομμύρια δρχ., θα έχει τρεις ανελκυστήρες, παρακαλώ και ράμπες που θα επιτρέπουν την εύκολη πρόσβαση σε όλους, επίσης θα γίνει μια ενοποίηση των υπηρεσιών του δήμου και των χώρων μέσω των ανελκυστήρων. Πάντως η βελτίωση της συνοικίας μας είναι και πάλι θέμα χρημάτων.
«Κυρία, γιατί δεν το καταλαβαίνω αυτό το θέμα χρημάτων;»
Το πρόγραμμα κορυφώθηκε με τη φιλοξενία των τμημάτων του Ειδικού Σχολείου «ΑΡΓΩ», όπου τα παιδιά των δυο σχολείων γνωρίστηκαν μεταξύ τους μέσα σ’ ένα κλίμα με έντονα συναισθήματα και συγκινητικές στιγμές.
Το βήμα αυτό ήταν πολύ δύσκολο.
Οι μαθητές δύο τμημάτων του σχολείου μας συναντήθηκαν ξανά, μετά από την παρέλευση ενός έτους, με τους μαθητές του Ειδικού Σχολείου «Αργώ».
Στόχος μας, η όλη προσπάθεια της ευαισθητοποίησης των παιδιών απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες να δοκιμαστεί, να εδραιωθεί και να ριζώσει. Απώτερος σκοπός μας η συνύπαρξη, ο αλληλοσεβασμός και η κατανόηση.
Ημέρα συνάντησης επιλέχτηκε σκόπιμα η 3η του Δεκέμβρη, ημέρα αφιερωμένη παγκοσμίως, στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Οι μαθητές ετοιμάζονταν γι’αυτή τη συνάντηση από τις αρχές του σχολικού έτους, γιατί δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση η αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας απέναντι στα άτομα με ιδιαιτερότητες. Πίσω από κάθε μαθητή μας υπάρχει η οικογένειά του, η οποία έχει τα πιστεύω της και τις αρχές της και τους φόβους της για το νέο, που θα τους βγάλει από την πεπατημένη. Βήμα- βήμα λοιπόν χτίζαμε νέες συμπεριφορές και σβήναμε καθετί που θα πλήγωνε τους φίλους μας.
Οι γονείς δούλεψαν στο πλάι μας, είχε προηγηθεί συνάντηση μαζί τους και είχε γίνει ανοιχτή συζήτηση για το θέμα. Με μεγάλη προθυμία ετοίμασαν ένα νοστιμότατο και υγιεινό μπουφέ και ήρθαν και οι ίδιες στο σχολείο για να μας βοηθήσουν σε ο,τιδήποτε χρειαζόμασταν.
Την Τρίτη το πρωί, όλα ήταν έτοιμα για να υποδεχτούμε και να φιλοξενήσουμε τους «Αργοναύτες» φίλους.
Στις 9 η ώρα, οι πόρτες του σχολείου μας άνοιξαν και το προαύλιο γέμισε από τα σχολικά του «Αργώ».
Οι μαθητές βγήκαν δειλά-δειλά από τα αυτοκίνητα. Συνοδεύονταν από τους δασκάλους τους, όλων των ειδικοτήτων: μουσικό, γυμνάστρια, φυσιοθεραπευτή, λογοθεραπευτή, ειδικούς δασκάλους κ.ά. Η στιγμή αυτή φάνηκε σαν αιώνας. Τα χάσαμε. Ξεπερνώντας τη συγκίνηση και παραμερίζοντας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς οδηγήσαμε τους «Αργοναύτες» προς τις αίθουσες.
Οι καλεσμένοι μας ήταν πενήντα μεγάλα «παιδιά» , αγόρια και κορίτσια, ηλικίας από 16 ως 45 χρονών, με νοητική στέρηση, αυτισμό αλλά και κινητικά προβλήματα. Μοιράστηκαν στα δύο τμήματα του σχολείου μας που υλοποιούν το πρόγραμμα κι έγιναν δεκτοί με ιδιαίτερη ζεστασιά από τους μαθητές της Ε2 και Στ1 τάξης.
Στην αίθουσα της Ε1 τάξης, στον πρώτο όροφο, ο κύριος Μαρουλάκης με τους μαθητές του, η δασκάλα της Ειδικής Αγωγής κυρία Λουκάκη και μια ομάδα γονέων υποδέχτηκαν, όσους από τους φιλοξενούμενούς μας δεν είχαν κινητικά προβλήματα και τους καλωσόρισαν, όπως το σχολείο μας συνηθίζει.
Την ίδια ώρα στο ισόγειο του σχολικού κτιρίου, στην αίθουσα της Στ1 τάξης, η διευθύντρια του σχολείου κυρία Χατζηκώστα Κλεοπάτρα, ο δάσκαλος του τμήματος κύριος Βυζανιάρης Σίμος και οι μαθητές τους, υποδέχτηκαν με πλατιά χαμόγελα τους φίλους τους και τους εκπαιδευτές τους.
Οι πρώτες στιγμές θα μας μείνουν αλησμόνητες. Και οι δύο ομάδες στέκονταν αμήχανες, μουδιασμένες, ανήσυχες.
Μετά το καλωσόρισμα όμως και τις πρώτες συστάσεις και τα καλά λόγια, οι δάσκαλοι άφησαν στους μαθητές την πρωτοβουλία της πρώτης προσέγγισης κι επαφής. Οι περισσότεροι μαθητές της Στ1 τάξης θυμούνταν τα ονόματα των παλιών τους φίλων και σε λίγο η αμηχανία μετατράπηκε σε ένα γλυκό «τιτίβισμα», που έδιωξε μακριά κάθε φόβο κι ανησυχία. Το ίδιο συνέβη και στην Ε2 τάξη. Οι τσάντες άνοιξαν, οι μπογιές επιστρατεύτηκαν, κόλλες απλώθηκαν πάνω στα θρανία κι όλοι οι μαθητές από κοινού έφτιαξαν ομαδικές ζωγραφιές.
Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε. Η διάθεση όλων ήταν καλή και φιλική. Και να το αποτέλεσμα… μια μικρή γιορτή!
Η μουσικός του ειδικού σχολείου «Αργώ» κυρία Μαρία Προσαλέντη έδειξε στους μαθητές του ΣΤ1 πώς κατασκευάζεται ένα τουμπελέκι με τη βοήθεια ενός κεραμικού δοχείου, ενός επεξεργασμένου δέρματος, σπάγκου και κόλλας. Τα υλικά είχαν αγοραστεί με χρήματα των μαθητών.
Η έκπληξη των μαθητών μας τεράστια, όταν στην προσπάθειά τους να φτιάξουν κι αυτοί ένα τουμπελέκι, βοηθήθηκαν από τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου.
Ο πρώτος στόχος είχε ήδη επιτευχθεί.
Η αναγνώριση, η αποδοχή των παιδιών αυτών από τους μαθητές μας είχε γίνει. Οι καινούριοι τους φίλοι δεν ήταν μόνο άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες.
Κάποια παιδιά και από τις δυο πλευρές παρέμεναν σιωπηλά, έδειχναν προβληματισμένα, απόμακρα, μα κάποια άλλα είχαν βρει νέους φίλους, μιλούσαν μαζί τους, ζωγράφιζαν, τραγουδούσαν.
Ο Παναγιώτης, μαθητής του Ειδικού Σχολείου με ταλέντο στη ζωγραφική, χάρισε τις ζωγραφιές του στους νέους συμμαθητές του.
Ο Γιώργος νιώθοντας οικεία και ζεστά, έβγαλε από τις τσέπες του και μοιράστηκε με τους νέους του φίλους το κρυμμένο θησαυρό του, χάντρες από κομπολόι, καραμέλες…
Στην άκρη της κάθε αίθουσας υπήρχαν στρωμένα τραπέζια με δεκάδες νοστιμιές, προσφορά των γονέων των μαθητών μας, και αναψυκτικά, που περίμεναν να ξεδιψάσουν και να χορτάσουν μικρούς και μεγάλους.
Οι μαθητές μας με πραγματική μαεστρία σερβίρισαν και κέρασαν τους καλεσμένους τους.
Η στιγμή που καθόρισε την επιτυχή έκβαση του προγράμματος ήταν εκείνη που ο Μανούσος τάιζε στο στόμα ένα νεαρό με προβλήματα στα χέρια του.
Από το κασετόφωνο ακούγονταν τα αγαπημένα τους τραγούδια και σε λίγο ο χορός άρχισε. Κανείς δεν περίμενε τέτοια συμμετοχή. Δάσκαλοι, συνοδοί, μαθητές και των δύο σχολείων, χόρευαν στους ρυθμούς της μουσικής. Στο χορό μπήκαν και τα παιδιά, που κινούνταν με αναπηρικά καροτσάκια. Κάποιοι φίλοι τους ανέλαβαν με μεγάλη προθυμία να τους βοηθήσουν κι έσπρωχναν το καροτσάκι κυλώντας το ρυθμικά.
Χαρούμενα πρόσωπα, γέλια, χαρές και τραγούδια, μας συγκίνησαν και μας ξάφνιασαν. Ήταν πράγματι μια μικρή, αλλιώτικη γιορτή.
Μια γιορτή γεμάτη έντονα συναισθήματα και ανθρωπιά, που αμβλύνει τις διαφορές και σβήνει τις ανισότητες. Μια γιορτή, μια συνάντηση, που ενώνει, χαροποιεί, δυναμώνει και λέει: «μη σκέφτεστε τον κόπο, το χρόνο τα έξοδα, κοιτάξτε το αποτέλεσμα, σε μια εποχή που κινδυνεύουν οι ανθρωπιστικές αξίες, που τείνουν να γίνουν έρμαιο της τεχνολογίας και του άκρατου εγωισμού μας».
Ήταν τέτοιο το κέφι που κάποιοι μαθητές της Στ1 τάξης πήραν το τουμπελέκι κι άρχισαν να αυτοσχεδιάζουν χτυπώντας με ρυθμό την τεντωμένη μεμβράνη. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος και σε λίγο το τουμπελέκι άλλαξε χέρια από τον Σπύρο στον Αλέξανδρο, στον Τζουλιάν, μεταδίδοντας το μήνυμα του κρυμμένου θησαυρού της ανοιχτής αγκαλιάς και της μεγάλης καρδιάς των μαθητών μας.
Η διασκέδαση δε σταμάτησε εδώ. Πολλοί φιλοξενούμενοί μας θέλησαν να γνωρίσουν και τους υπόλοιπους χώρους του σχολείου μας.
Παρέες–παρέες, όσοι το επιθυμούσαν βγήκαν στο προαύλιο, έπαιξαν μπάλα, μπάσκετ, έκαναν βόλτες, κάθισαν στα παγκάκια κι είδαν τις χελώνες μας στο μικρό μας κήπο.
Τίποτα στα πρόσωπά τους και στα πρόσωπά μας δε θύμιζε το φόβο, την ανασφάλεια, και την πρωινή ανησυχία.
Έφτασε δυστυχώς η ώρα που έπρεπε να επιστρέψουν στο σχολείο τους, κανείς όμως δεν ήθελε να φύγει.Ούτε οι μαθητές ούτε οι συνοδοί τους. Κι εμείς δεν πηγαίναμε πίσω, δε θέλαμε να αποχωριστούμε τους «Αργοναύτες» φίλους μας. Με συγκίνηση αλλά και ικανοποίηση δώσαμε υποσχέσεις και για νέες συναντήσεις και συνεργασία ανταλλάσσοντας τα δωράκια που είχαν κατασκευάσει οι μαθητές των σχολείων.
Επιστρέφοντας στην άδεια πια αίθουσα, χείμαρρος όλα αυτά που ήθελαν τα παιδιά να πουν. Όμως κανένα δεν κινούνταν, δε σάλευε. Κάθονταν στο θρανίο τους και μόνο το στόμα τους πήγαινε ροδάνι. Σε ερώτησή μας για το τι τους συμβαίνει μας απάντησαν ότι νιώθουν μια παράξενη κούραση, σα να δούλευαν σκληρά πολλή ώρα.
Κουβεντιάζοντας μας αποκάλυψαν ότι τελικά δεν ήταν δύσκολο να κάνουν φίλους παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Έμαθαν να μην τα φοβούνται, να μην τα αποφεύγουν, να μην τα προσπερνούν αδιάφορα.
Έμαθαν να μοιράζονται, να αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Έμαθαν να σέβονται και να έρχονται στη θέση του άλλου.
«Ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούμε κι εμείς στη θέση τους κι αυτό δε θα μου άρεσε καθόλου, γιατί δε μου αρέσει να με λυπούνται. Όταν έφυγαν τα παιδιά κάτι άλλαξε μέσα μου, προσπαθούσα να βρω τρόπους να τα αγαπήσω, να κάνω παρέα μαζί τους. Αλήθεια πώς θα ένιωθαν αυτά, αν αλλάζαμε ρόλους;»
Αλέξανδρος Χοτζόλη
«Έμεινα ακίνητος ,δεν ήξερα τι να κάνω, ένιωθα πολύ άσχημα, ήμουν φοβισμένος. Στο τέλος όμως κάτι άλλαξε μέσα μου, ήμουνα μια χαρά με τα παιδιά, μιλούσα και δεν ήθελα να φύγουν από το σχολείο». Σπύρου Ελισαίος
«Ένιωσα ικανοποίηση που όλα πήγαν καλά, αλλά λυπήθηκα που δεν ήρθε κάποιος να καθίσει στο θρανίο μου. Πρέπει να έχουν και χαρίσματα αυτά τα παιδιά αλλά δε φαίνονται». Αλεξάνδρα Περιστεράκη
«Νιώθω ότι εμείς δεν είμαστε οι εκλεκτοί σε σύγκριση μαζί τους. Τα παιδιά είναι διαφορετικά από μας, αλλά όλοι θέλουν την αγάπη και το νοιάξιμο της οικογένειας. Και μεις τι κάνουμε συνεχώς; Συνεχώς ζητάμε όλο και κάτι περισσότερο».Ου Ταχέγκ
«Ένιωσα θλίψη, πόνο, λύπη, στενοχώρια, φόβο. Ένιωθα ψυχικά κουρασμένος και το συζήτησα με τη μαμά μου, γιατί να υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις. Θέλω να κάνω πολλές ευχές για όλα τα παιδιά».Χάρης Παπαβραμίδης
«Στην αρχή με κυρίευσε η λύπη, γιατί μπορούσε στην θέση τους να είμαι εγώ. Νόμιζα, ότι όλα όσα συζητούσαμε στην τάξη ήταν φαντασίες, αλλά κατάλαβα πολύ καλά το λόγο της επιμονής σε αυτό το θέμα της κυρίας Κλεοπάτρας. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε ό,τι μας δίνει η καλή μας υγεία και η σωματική μας κατάσταση ». Ηλίας Πανταζής
«Παράξενο αλλά εγώ ένιωσα μια ευχαρίστηση, γιατί θα είχα μια επαφή μαζί τους. Όμως κόλλησα όταν μπήκαν στην αίθουσα και δεν έβγαινε λαλιά από το στόμα μου.
Το γιατί δεν το ξέρω .Σαν άρχισε ο χορός ένιωσα πάλι καλά και πολύ τυχερή που είμαι υγιής».Μελίνα Κόντε
«Μετά την επίσκεψη των παιδιών έβλεπα στον ύπνο μου ότι είχα γίνει παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες, στο δρόμο με κορόιδευαν. Το πρωί το συζήτησα με τους φίλους μου για να το ξεπεράσω και αποφάσισα ποτέ να μην ξανακοροϊδέψω τέτοιο παιδί». Σταύρος Μηναϊδης
«Ο φόβος στην αρχή, ακολούθησε η λύπη. Όταν χορέψαμε ένιωσα μια χαρά μέσα μου. Γιατί ένιωθα στο τέλος τόσα κουρασμένη;» Κατερίνα Γκίνη
«Στην αρχή ήμουν φοβισμένος, στο τέλος ευχαριστημένος, γιατί κάναμε ένα σωρό πράγματα, φάγαμε, χορέψαμε, παίξαμε τουμπελέκι» Κωνσταντίνος Πουλόπουλος
«Άγχος, άγχος, στεναχώρια. Ήταν μοναδική εμπειρία για μένα και έχω και μια απορία, αφού εμείς τα έχουμε όλα γιατί δεν προσπαθούμε για το καλύτερο;» Αλεξάνδρα Ταγουζή
«¨Έμεινα μ’ ανοιχτό το στόμα, γιατί ένα παιδί ζωγράφιζε τους θεούς της Αιγύπτου» Στράτος Κεστεκίδης
«Ένιωσα λύπη. Μίλησα με τους γονείς μου πολύ, συνειδητοποίησα ότι μ’ ένα ατύχημα μπορεί να γίνω παιδί με ειδικές ανάγκες και φοβήθηκα. Τα θεωρούσα όλα φανταστικά, αλλά είναι τόσο αληθινά. Η ζωή είναι μικρή, πρέπει να εκμεταλλευτούμε ό,τι μας δίνει. Και ξαφνικά μ’ αυτές τις σκέψεις ήρθα κοντά τους. Είμαι σίγουρος ότι αν ξανασυναντηθούμε, θα νιώθω άνετα μαζί τους.» Σπύρος Σκυλουράκης
«Ένιωσα αμηχανία και χρειάστηκα αρκετό χρόνο για να την ξεπεράσω. Μετά ξεθάρρεψα και άρχισα να μιλάω, να σερβίρω, να βοηθάω. Στο τέλος λυπήθηκα που έφυγαν τα παιδιά, μια χαρά περνούσαμε.» Μανούσος Φραγκιαδάκης
«Τα παιδιά έφυγαν, ηρεμία παντού. Πάει και ο φόβος και ο πανικός. Συνειδητοποίησα ότι η μεγάλη ηλικία τους δεν ταίριαζε με τις σκέψεις τους. Ταραχή μ’ έπιασε. Σιγά σιγά μαλάκωσα, με τα παιδιά δεν είχα κανένα παράπονο. Έγιναν τόσα πολλά σε μια μέρα!!» Ειρήνη Τσαμπούκου
«Στην αρχή αισθάνθηκα άσχημα. Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να πω. Σιγά σιγά όμως συνήθισα. Δεν περίμενα να περάσω τόσο καλά.» Νίκος Πυλαρινός
«Δεν πρέπει να τους λυπόμαστε, ούτε να τους κοροϊδεύουμε. Πρέπει να τους σεβόμαστε.» Παναγιώτης Πυλαρινός
«Φοβήθηκα. Δεν είχα συναντήσει ξανά τέτοια παιδιά. Μετά όμως πέρασα καλά. Όταν τους ξαναείδαμε στους αγώνες ήταν πολύ καλύτερα.» Σύλβια Μπανάι
Φαντάστηκα ότι θα ήταν τρομακτικό. Όταν ήρθαν μ’ έπιασε ένα σπαστικό γέλιο…
Στέλιος Ξυνόροδος
Ένιωσα ενθουσιασμό. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια παιδιά. Όταν τα είδα δεν ένιωσα καλά.. φοβόμουν.
Όταν όμως κάθισα μαζί τους μ’ άρεσε, πέρασα καλά.
Αργυρώ Μπουρνάκη
Όταν τα είδα βγήκα έξω και έβαλα τα κλάματα. Μίλησα όμως με τη μητέρα μου και μου εξήγησε ότι και αυτά μπορούν να κάνουν ότι και εμείς. Ίσως όχι και τόσο καλά αλλά μπορούν.
Μαίρη Κοντού
Περίμενα πιο άσχημη κατάσταση
Είναι πολύ εύκολο να γίνουμε και μεις έτσι, αν είμαστε απρόσεχτοι.
Χρήστος Σαμπαζιώτης
Τι να πω εγώ τώρα; Θα ήταν μια ωραία εμπειρία. Ήμουν χαρούμενος, γελούσα, χόρευα μετά όμως μ’ έπιασε μελαγχολία. Είχα ιδρώσει, το στομάχι μου ανακατευόταν. Όταν πήγα σπίτι το ξανασκέφτηκα και είδα ότι αυτά τα παιδιά αν δουλέψουν θα γίνουν σαν και μας.
Βαγγέλης Μπομπέτσης
Όταν ήρθαν φοβήθηκα λίγο. Φοβόμουν μήπως μας χτυπήσουν. Σκεφτόμουν ότι ίσως μας φοβούνταν και αυτοί. Δεν είχα έρθει σ’ επαφή με τέτοια παιδιά και δεν ήξερα τι να περιμένω. Μετά συνήθισα και ήμουν χαρούμενος.
Φώτης Περτζινίδης
Όταν τα’ άκουσα δεν αισθάνθηκα καλά. Ήρθαν όμως και περάσαμε πολύ ωραία. Νόμιζα πως ήταν παιδιά σαν και μας και όχι παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Μαριέττα Σταματάκη
Τρομοκρατήθηκα! Είχα φοβηθεί πολύ. Νόμιζα ότι θα νευρίαζαν μαζί μου γιατί θα ζήλευαν. Είδα όμως ότι ήταν αρκετά φιλικοί. Ήταν πολύ όμορφα.
Χριστίνα Δρακωνάκη
Ξέρουμε πια πως νιώθουν σαν κανονικά παιδιά. Τους ενοχλεί όταν τους κοροϊδεύουμε.
Αργυρώ Πίτα
Όταν έκατσα στο αναπηρικό καρότσι ένιωσα ότι ήμουν έτσι πραγματικά.
Τάσος Μητρόπουλος
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν είσαι σε καροτσάκι. Πρέπει να διαμαρτυρηθούμε στο Δήμο.
Σέρτζιο Τζάφα
Ένιωθα φόβο μέσα μου. Δεν ήξερα γιατί. Όταν ήρθαν άρχισα να το ξεπερνάω. Κάναμε παρέα, τα ενθαρρύναμε, ζωγραφίσαμε μαζί, διασκεδάσαμε.
Στο πάρτι γέλασα πάρα πολύ. Τώρα νιώθω καλά όταν είμαι μαζί τους. Αν δω στο δρόμο ένα τέτοιο παιδί θα το βοηθήσω.
Χρήστος Πατρίκιος
Στους αγώνες προσπάθησαν πάρα πολύ. Ένιωθα ενθουσιασμό. Περίμενα να έρθουν μικρά παιδιά αλλά ήρθαν μεγάλοι άνθρωποι. Ξαφνιάστηκα!
Μπάμπης Βλάσσης
Στεναχωρήθηκα… Δεν ήταν σαν εμάς, ήταν μεγάλοι άνθρωποι.
Ελένη Χρυσάκη
Στεναχωρήθηκα αλλά δεν ήθελα να το δείξω για να μην αισθανθούν άσχημα. Δεν περίμενα ότι θα στεναχωρηθώ . Ένιωθα πιεσμένη, μια στεναχώρια. Αν μου συνέβαινε θα πάθαινα κατάθλιψη.
Τατιάνα Τσαμίλη
Φανταζόμουν ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τόσα πολλά πράγματα. Ξαφνιάστηκα!
Δήμητρα Μαθιουδάκη
Στην πέμπτη φάση μια τύχη ανέλπιστη έδωσε ώθηση στις δραστηριότητες του προγράμματος, ο γλυκύτατος συνεργάτης του σχολείου κος Ηλίας Μαμαλάκης μας ειδοποίησε ότι στο ξενοδοχείο Ιntercontinental θα παρασκευαστούν «Τα μπισκότα της αγάπης», τα οποία θα διακοσμήσουν τα παιδιά και θα τα προσφέρουν στο ίδρυμα που επιθυμούν. Φυσικά δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Δηλώσαμε συμμετοχή, ετοιμάσαμε τα καπελάκια μας, τις ποδιές μας και περιμέναμε με πραγματική αγωνία να βρεθούμε σε ένα διαφορετικό περιβάλλον και να παίξουμε το ρόλο του σεφ.
Στις 17 του Δεκέμβρη να’ μαστε στο ξενοδοχείο, το οποίο φορούσε τα καλά του
στολισμένο με πανέμορφα δέντρα, μια γλυκιά μουσική πλημμύριζε το χώρο, ωραίες μυρωδιές κυριαρχούσαν, οι οποίες όμως δεν μπορούσαν να καλύψουν την ζεστή υποδοχή που μας επεφύλασσε η κα Ψιλάκη και οι συνεργάτες της.
Οι σεφ οδήγησαν τα παιδιά των σχολείων σε μια τεράστια αίθουσα, όπου τεράστια τραπέζια ήταν στρωμένα με πιατέλες γεμάτες μπισκότα, που τα παιδιά όφειλαν να διακοσμήσουν με τα άφθονα ζαχαρωτά, που είχαν στη διάθεσή τους.
Έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Τα παιδικά χεράκια έκαναν θαύματα. Τελειώνοντας μας έδωσαν κουτιά με μπισκότα, τα οποία θα προσφέραμε με τη σειρά μας στο σχολείο «ΑΡΓΩ».Στις 20-12-2002 μια ομάδα μαθητών επισκέφθηκε τα παιδιά και προσέφερε «τα μπισκότα της αγάπης».Τα συναισθήματα που πλανιόταν στον αέρα ήταν αυτά της ανθρωπιάς και της άδολης αγάπης των παιδιών.
ΣΤ. Κατασκευή μουσικών οργάνων.
Ο τρόπος με τον οποίο δούλεψαν οι μαθητές του «Αργώ» και μας έμαθαν να κατασκευάζουμε τα τουμπελέκια, μας γέμισε «ζήλεια».Έτσι οδηγηθήκαμε στην αγορά πήλινων βάσεων, δερμάτων και σπάγκου. Μόνοι μας πια χωρίς βοήθεια εργαστήκαμε ένα Σάββατο και με την υποστήριξη εθελοντών γονέων, κάναμε τα τουμπελέκια μας. Να σας περιγράψουμε το καμάρι μας και την ομορφιά τους, είναι περιττό.
Και να ‘μαστε πάλι την Τετάρτη 19-2-03 όλοι μαζί παιδιά ,εθελοντές γονείς και οι συμμετέχοντες δάσκαλοι στην αίθουσά μας με τα πινέλα στα χέρια, έτοιμοι να αλλάξουμε ύφος στα τουμπελέκια μας.
Η προσπάθειά μας είχε πολύ καλό αποτέλεσμα .Τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν, οι μεγάλοι έγιναν δημιουργοί, ένιωσαν ξανά την παιδική αθωότητα, χάρηκαν και ο κόσμος γέμισε από τις χαρούμενες, αλλά και δυνατές νότες του νιόφτιαχτου μουσικού οργάνου.
Ζ. Συμμετοχή των μαθητών στους αθλητικούς αγώνες «Θεμιστόκλεια 2003»τον Απρίλη
του 2003.
Μια εξαιρετική μέρα μας έφερε στο Θεμιστόκλειο στάδιο. Εκεί ήταν τα παιδιά όχι μόνο του σχολείου μας, αλλά και του 5ου Περάματος, της Ιταλικής Σχολής, της Λεοντείου Σχολής και τα παιδιά του ειδικού πλαισίου «ΑΡΓΩ», «ΝΈΟΙ ΟΡΊΖΟΝΤΕΣ» και «ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ» Σαλαμίνας.
«Οι αθλητές έκαναν σπουδαία δουλειά. Προσπαθούσαν με όλες τους τις δυνάμεις.
Κάθε συνάντηση μαζί τους οδηγεί την ανθρωπιά μας κι ένα βήμα ψηλότερα»
Ταχένγκ Ου.
«Είχα αγωνία να ρίξω τη σφαίρα μακριά. Τα παιδιά όμως του ΑΡΓΩ χαμογελούσαν. Τότε κατάλαβα το λάθος μου» λέει ο Χάρης. «Ένιωθα όμως σαν στο σπίτι μου και τα παιδιά δεν καταλάβαιναν τη διαφορά, γιατί τώρα τα νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους».
«Ένιωθα περήφανη που έβλεπα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να αγωνίζονται μαζί μας. Ένιωθα όμως και ένα φόβο μήπως πέσουν κάτω και χτυπήσουν, γιατί είχαν βάλει κάποια εμπόδια. Ένα παιδί έπεσε, τρόμαξα , ξαφνιάστηκα, το ήξερα από τις ανταλλαγές επισκέψεων που έχουν κάνει τα σχολεία μας. Ευτυχώς όλα πήγαν μια χαρά».Νατάσα
«Μου άρεσε αυτή η προσπάθεια. Ελπίζω το χαμόγελο που είχαν όταν έπαιρναν το μετάλλιο να το έχουν για όλη τους τη ζωή» Αλεξάνδρα Π.
«Μα πώς είναι δυνατόν να συναγωνιστούμε με τα παιδιά του ΑΡΓΩ; Και όμως όλα γίνονται. Ήταν τα πάντα τόσο προγραμματισμένα. Οι μαθητές των Σχολών μας πρόσεχαν σαν τα μάτια τους. Άμα θέλουμε κάνουμε θαύματα». Ηλίας
«-Με αγαπάς;
-Και βέβαια σε αγαπάω.
Και τι δε θα έδινα να δω αυτά τα παιδιά να γίνουν όπως όλοι μας!» Αγγελική
Η. Θεατρικές παραστάσεις
Τα τελευταία χρόνια γονείς, μαθητές και δάσκαλοι παρακολουθούμε την πολύπλευρη δραστηριότητα του Συλλόγου Γονέων του Ειδικού Σχολείου Βέροιας και συναντιόμαστε στην ετήσια θεατρική τους παράσταση, που γίνεται σε κεντρικά θέατρα της Αθήνας. Φέτος η εκδήλωσή τους έγινε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Εμείς θα ’μαστε δίπλα τους.