ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:

ΕΚΚΟΛΑΨΗ -ΕΚΤΡΟΦΗ ΠΕΡΔΙΚΑΣ

η απελευθέρωση...

Μια βροχερή μέρα, στις 4 του Φλεβάρη, βρεθήκαμε στο όρος Αιγάλεω. Κατηφορίσαμε στο χωμάτινο δρόμο, πορευόμαστε όλα τα παιδιά της Ε΄ τάξης προς το σημείο συνάντησης. Το σημείο που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, που οι κλειδωμένες μας επιθυμίες απελευθερώνονται μαζί με τα πουλιά, τις πέρδικες που θα αφήναμε ελεύθερες.

Μας συντρόφευε ο κρύος άνεμος, οι ψιλές σταγόνες του χιονόνερου που έπεφταν, η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος και οι μακρινές ηλιαχτίδες που έπαιζαν κρυφτό με τα μαύρα σύννεφα του ουρανού. Πού και πού ακούγονταν φωνές πουλιών, το σφύριγμα του ανέμου καθώς χάιδευε τις ψιλές πευκοβελόνες, μα πιο πολύ οι παιδικές φωνές μας που τάραζαν για λίγο τη γλυκιά σιωπή του βουνού.  

Στο βάθος βλέπουμε την πόλη μας με τα σπίτια που φαίνονταν μικρά. Μόνος,   ''ο δράκος'' της πόλης μας στεκόταν πανύψηλος, βγάζοντας καπνό απ’ τα ρουθούνια του. Σήμερα όμως είμαστε μακριά του. Είμαστε ψηλότερα απ’ αυτόν. Δεν μπορούσε να μας αγγίξει η βρωμιά του. Ρουφούσαμε βαθιά τον καθαρό αέρα του βουνού και όχι τη μολυσμένη εκπνοή του.

Η ομάδα με τα εξήντα παιδικά χαμόγελα δεν άργησε να φτάσει. Μας περίμεναν άνθρωποι από τον Α΄ Κυνηγετικό Σύλλογο Πειραιά κοιτάζοντας μας με έκπληξη. Μάλλον πίστευαν ότι το ψιλόβροχο θα μας πτοούσε. Δεν ήξεραν όμως ότι την αγάπη μας για το περιβάλλον τίποτε δεν τη σταματά. Καθημερινά αγωνιζόμαστε και εμείς γι’ αυτό κάνοντας πράξεις τις ιδέες μας και έχουμε μάθει ότι γίνονται τα πάντα, φτάνει να το θέλεις πολύ. Κι εμείς περιμέναμε, πολύ, αυτήν τη μέρα, που θα έσμιγε το όνειρο με την πραγματικότητα, η σκέψη με την πράξη.

Μας έδειξαν τις πέρδικες σε κλουβιά, χαμηλά και πλαστικά για να μη χτυπιούνται. Τις αποκαλούσαν <<κοπέλες μας>>. Μας μίλησαν γι’ αυτές και μας έδωσαν να κρατήσουμε στα χέρια μας αυτό το υπέροχο πουλί...